Wczorajszego popołudnia w Toronto miało miejsce wprowadzenie sześciu byłych zawodników do Hokejowej Galerii Sław NHL. Pięciu z nich zostało wyróżnionych za swe dokonania na lodzie, z kolei za swą działalność w roli włodarza został wyróżniony Ken Holland. Zawodnikami, którzy ostatnio dostąpili zaszczytu dołączenia do Hockey Hall of Fame są: Marián Hossa, Jarome Iginla, Kevin Lowe, Doug Wilson oraz Kim St-Pierre. Z uwagi na panującą w zeszłym roku pandemię, która na dobrą sprawę wyeliminowała jakiekolwiek uroczystości sportowe z życia codziennego, władze NHL dopiero na dziś zaplanowały wprowadzenie nowych członków z poprzedniego roku. W 2021 w Hokejowej Galerii Sław nie pojawiają się z kolei nowe twarze.
Jarome Iginla to legenda Calgary Flames, która na świat przyszła w… Edmonton. Co ciekawe, swoją karierę zaczynał jako bramkarz, jednak jeszcze w juniorach został on przesunięty do ataku, co było najlepszym z możliwych rozwiązań, jakie mogło spotkać młodego Iginlę. Jako junior, reprezentując barwy Kamloops Blazers wygrał dwa razy Memorial Cup w 1994 oraz w 1995 roku. Został wybrany także najlepszym graczem WHL w sezonie 1995/1996, w którym to strzelił 63 gole oraz zanotował 73 asysty. Do NHL został wybrany z numerem 11. w pierwszej rundzie draftu 1995 roku przez Dallas Stars, w barwach których nie dane mu było zadebiutować, gdyż został on wytransferowany do Calgary Flames w zamian za Joego Nieuwendyka. W barwach Flames zadebiutował w 1996 roku w play-offach, w których zagrał w dwóch meczach zdobywając gola i asystę. W pierwszym pełnym sezonie zdobył 50 punktów (21 goli oraz 29 asyst) oraz zajął drugie miejsce w głosowaniu na pierwszoroczniaka roku. W barwach Calgary Flames spędził 16 sezonów, w jedenastu z nich strzelił co najmniej 30 bramek, wliczając w to cztery sezony po 40 goli oraz dwa z 50 trafieniami. W sezonie 2001-02 wygrał Trofeum Maurice’a „Rocketa” Richarda, zdobywając 52 gole, Trofeum Arta Rossa za największą liczbę punktów w całej lidze – 96 oraz Nagrodę Teda Lindsaya dla MVP sezonu. 2 marca 2019 roku Calgary Flames zdecydowali się na zastrzeżenie numeru 12, z którym występował Jarome Iginla. Z reprezentacją Kanady zdobywał wiele medali. W 1996 roku zdobył młodzieżowe Mistrzostwo Świata, w 1997 Mistrzostwo Świata seniorów, a w 2002 oraz 2010 roku wygrał olimpijskie złoto. W klubowej karierze rozegrał 1554 spotkania, w których zdobył 625 goli oraz 675 asyst.
Kevin Lowe został wybrany w drafcie w 1979 roku przez Edmonton Oilers w pierwszej rundzie jako dwudziesty pierwszy zawodnik. Jako iż był to debiutancki sezon „Nafciarzy” w NHL, już w tym momencie Kevin przeszedł do historii Edmonton Oilers. W historycznych księgach zapisał się on po raz kolejny jako autor pierwszego trafienia w meczu przeciwko Chicago Blackhawks, a asystował mu nie kto inny jak sam Wayne Gretzky. Był to pierwszy mecz Edmonton Oilers w NHL. Był on podstawowym, najważniejszym obrońcą drużyny, która w latach 80. ubiegłego wieku całkowicie zdominowała ligę sięgając aż 5 razy po Puchar Stanleya. Zdobył także dwa Trofea Prezydentów – przyznawane drużynie z największą liczbą punktów w lidze – 8 razy wygrywał dywizję oraz 6 razy konferencję zachodnią. 11 grudnia 1992 został wytransferowany do New York Rangers, w barwach których w 1994 roku po raz szósty sięgnął po Puchar Stanleya. Kevin Lowe rozegrał 1254 spotkania w sezonie regularnym oraz 214 w play offach. Na swoim koncie ma 84 gole, 347 asyst oraz 1498 karnych minut. Jest rekordzistą Edmonton Oilers w ilości rozegranych spotkań. Od 2005 roku w QMJHL jest przyznawana nagroda imienia Kevina Lowe’a dla najlepszego defensywnego obrońcy sezonu.
Marián Hossa do NHL trafił w 1997, kiedy to został wybrany w drafcie przez Ottawa Senators. W swoim pierwszym sezonie rozegrał w barwach „Senatorów” zaledwie siedem spotkań, po czym powędrował do Portland Winterhawks, gdzie wygrał Jim Piggott Memorial Trophy dla najlepszego debiutanta roku w WHL. Jego drużyna wygrała w tym samym sezonie Memorial Cup, ale sam Hossa w finale nie wystąpił z powodu kontuzji kolana. Kontuzja ta sprawiła, że do Ottawa Senators dołączył dopiero w grudniu 1998 roku i w swoim pełnym debiutanckim sezonie zajął drugie miejsce w głosowaniu na najlepszego „rookie” roku. W sezonie 2002/2003 strzelił 45 goli, co było jego rekordem życiowym, a jego Ottawa Senators sięgnęli po Trofeum Prezydentów. W 2008 roku został wytransferowany do Pittsburgh Penguins, z którymi dotarł do finału, jednak górą okazał się zespół Detroit Red Wings. Po przegranym finale dołączył do ekipy z Detroit, w barwach których zdobył 40 bramek. Razem z „Czerwonymi Skrzydłami” przegrali w wielkim finale o Puchar Stanleya z Pittsburgh Penguins. Na kolejny sezon Marian Hossa podpisał kontrakt z Chicago Blackhawks, z którymi po raz trzeci z rzędu dotarł do finału Pucharu Stanleya. Trzeci finał w ciągu trzech lat z trzema różnymi drużynami okazał się szczęśliwy dla Hossy, który w końcu sięgnął po upragniony Puchar. Wraz z Chicago Blackhawks Marian Hossa sięgnął jeszcze po dwa kolejne Puchary Stanleya, odpowiednio w 2013 oraz 2015 roku. W ciągu 1309 spotkań sezonu regularnego reprezentant Słowacji strzelił 525 goli oraz zanotował 609 asyst.
Doug Wilson karierę rozpoczął w juniorskiej drużynie Ottawa 67’s, z którymi wygrał Puchar Rossa Robertsona za wygranie OMJHL, co dało im prawo gry o Memorial Cup, jednak w wielkim finale przegrali z New Westminster Bruins 6:5. W 1977 roku został wybrany w drafcie z numerem 6 przez Chicago Blackhawks, z którymi spędził zdecydowaną większość swojej kariery. W ciągu czternastu sezonów w Chicago aż siedem razy był powoływany do drużyny gwiazd. Sezon 1981/1982 był najlepszym w karierze Wilsona. Zdobył on 39 goli oraz 46 asyst co pozwoliło mu sięgnąć po nagrodę dla najlepszego obrońcy ligi – Trofeum Norrisa. Doug Wilson jest najlepszym strzelcem wśród obrońców w historii Chicago Blackhawks: 225 goli i 554 asyst daje mu trzecią pozycję wśród wszystkich zawodników, a 779 punktów plasuje go na szóstej pozycji wśród najlepiej punktujących graczy Chicago. W trakcie kariery rozegrał 1024 spotkania, w których zdobył 237 goli oraz zanotował 590 asyst. Z reprezentacją Kanady zdobył w 1984 roku złoty medal w Canada Cup.
Kim St-Pierre to jedna z najbardziej utytułowanych zawodniczek świata, która swoją karierę rozpoczęła od rywalizacji w młodzieżowych drużynach chłopców. W dziewczęcych drużynach zaczęła grać dopiero po ukończeniu 18. roku życia, gdy zdecydowała się pójść na studia. W 2002 roku została powołana do reprezentacji Kanady na zimowe igrzyska olimpijskie w Salt Lake City, z których przywiozła złoty medal, pokonując w finale USA 3:2. Złoto wywalczyła również na IO w Turynie w 2006 roku oraz w Vancouver w 2010. Pięciokrotnie zdobywała Mistrzostwo Świata – 1999, 2000, 2001, 2004, 2007 – czterokrotnie wywalczyła srebrny medal MŚ – 2005, 2008, 2009, 2011. 28 października 2008 roku jako druga kobieta w historii NHL dostąpiła zaszczytu wzięcia udziału w oficjalnym treningu męskiej drużyny – Montreal Canadiens.
Ken Holland dołączył do Hall of Fame w kategorii zarządzania dzięki niezwykłej karierze jako menedżer generalny Detroit Red Wings. Pracę rozpoczął jako skaut jednak szybko zaczął awansować w hierarchii klubowej, by w 1997 roku przejąć obowiązki menedżera klubu. Już w swoim debiutanckim roku Detroit Red Wings sięgnęli po Puchar Stanleya. Kolejne Puchary dowodzony przez niego klub zdobywał w 1998, 2002 oraz w 2008 roku. Centralną dywizję wygrywali dziesięć razy, konferencję wschodnią pięć razy, a po Trofeum Prezydentów sięgali czterokrotnie. To Ken Holland ściągnął do Detroit Pawieła Dacjuka, Luca Robitaille’a, Dominik Haška czy też Bretta Hulla. W maju 2019 roku podjął pracę w Edmonton Oilers i można śmiało powiedzieć, że był to strzał w dziesiątkę klubu z Alberty. Co prawda, „Nafciarze” jeszcze niczego nie wygrali, jednak już teraz są wymieniani w gronie faworytów do sięgnięcia po Puchar Stanleya.
